การวิจัยฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาเกี่ยวกับบทบาทของพนักงานสอบสวนในการให้ความคุ้มครองผู้ต้องหาในคดีอาญา ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา โดยศึกษาปัญหาการควบคุมตัวผู้ต้องหา มาตรา 87  ปัญหาระยะเวลาการสอบสวน ตามมาตรา 130 และปัญหาการอุทธรณ์คำสั่งคัดค้านการปล่อยชั่วคราว ตามมาตรา 119 ทวิ

จากการศึกษา พบว่า  การควบคุมตัวผู้ต้องหานั้นพนักงานสอบสวนมักถือว่าระยะเวลาดังกล่าวเป็นอำนาจที่จะควบคุมตัวผู้ต้องหา โดยไม่คำนึงถึงเหตุจำเป็นที่จะควบคุมระหว่างคดี และไม่คำนึงสิทธิของผู้ต้องหาซึ่งยังถือเป็นผู้บริสุทธิ์ ตามหลักการดำเนินคดีอาญา อีกทั้งปัญหาระยะเวลาการสอบสวนที่ไม่ปรากฎว่ามีการกำหนดกรอบเวลาในการสอบสวนแต่ละครั้งส่งผลให้ในทางปฏิบัติการสอบสวนแต่ละครั้งอาจใช้เวลานานส่งผลกระทบต่อคำให้การที่อาจได้ข้อมูลที่ขาดความน่าเชื่อถือ นอกจากนี้ในการปล่อยชั่วคราวชั้นสอบสวนยังขาดหลักเกณฑ์การอุทธรณ์คำสั่งของเจ้าพนักงานที่ไม่อนุญาตให้ปล่อยชั่วคราว ถือว่ากรณีที่พนักงานสอบสวนไม่อนุญาตให้ประกันตัวก็มิได้กำหนดกลไกการตรวจสอบแต่ประการใด

ข้อเสนอแนะ ควรแก้ไขประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา โดยกำหนดระยะเวลาการควบคุมตัวผู้ต้องหาเป็นไปตามความร้ายแรงของคดี และกำหนดให้มีระยะเวลาพักระหว่างการสอบสวนโดยต้องบันทึกเวลาดังกล่าวให้ชัดเจนด้วย อีกทั้งควรเปิดโอกาสให้เกี่ยวกับสิทธิการอุทธรณ์คัดค้านคำร้องไม่ให้ประกันตัว  ควรให้สิทธิผู้ต้องหาในการที่จะอุทธรณ์คำสั่งได้ทั้งในชั้นสอบสวนและชั้นศาล